#01 – Mi à simpri plasût
Mi plâs di misurâ dì par dì ce ch’al reste
dal nestri amôr […]
Mi à simpri plasût
cjapâti a bracecuel, cjareçâti a lunc, sgardufâti i cjavei,
specialmentri cuant che o tornavi a cjase di vore
o cuant che o jerin sentâts devant de television,
par dimostrâti dut il gno afiet.
Ma tu, secjade e scontrose: – Dài, che tu mi spetenis!
o pûr: – No tu mi fasis nancje stâ daûr al film!
Mi à simpri plasût
cjaminâ a lunc cence une mete, ator pe campagne, pes vignis, intal bosc,
par sintîmi libar, par jessi dutun cu la nature.
Ma tu:- Ufa! O soi strache, al è tart, tornìn a cjase!
Mi à simpri plasût
zuiâ cun te, magari fâti dispiets e tirâ fûr cualchi monade,
par rompi un pôc la monotonie e vioditi finalmentri a ridi.
Ma tu tu mi rispuindevis simpri plui infastidide e cu lis stessis peraulis:
– Lassimi stâ, va, che vuê no je propit zornade!
Tu mi sês simpri plasude, e je vere,
ma ae fin no i le ai fate plui e in chê volte ti ai fate cori pardabon, ma fûr di cjase mê!
Cumò o stoi cun Brenda: al è stât subit amôr a prime viste e finalmentri la mê vite e à dut un altri savôr:
Jê no viôt la ore che o torni a cjase par fâsi cocolâ e cocolâmi;
jê e je contente di cjaminâ vicin di me cence stracâsi mai;
a jê i plâs tant zuiâ e mateâ cun me;
jê mi sta a scoltâ cun atenzion, cuant che jo i feveli;
jê e je simpri di bon umôr, cussì dolce e afetuose, e jo le adori.
In pocjis peraulis, Brenda e à trasformât completamentri la mê vite
e o ai di ameti che jê e je propit l’amôr che o ai simpri desiderât.
O dismenteavi di contâ che la mê Brenda e je nere nere e riçote, cun doi voglons
cussì grancj e profonts che mi puartin vie la anime ogni volte che a incuìntrin i miei.
Eco, ve: il gno grant amôr cumò si clame Brenda: la mê uniche, nere nere, riçote riçote e bielissime… barboncine!!!
di Chel di Cormons
#1818
