Là che il sium al cjape pît

Sot un cîl mont, intune biele zornade, là che al someave, slungjant a pene la man, di podê poiâle sui pics des vicinis montagnis, che in chê dì si viodevin tant claris, un dopo chel altri e passavin denant dai miei voi:
Bepi, gno pari, Sunte, mê mari, Angela, Catine par prins.
Po dopo il Cont, di vîf tant siôr e potent, ma lu stes spirât cussì zovin, E subit dopo chei fantats, fantatis, fruts cun me tancj agns indaûr, ancje lôr lâts vie inmò creis.
E veju lâ ancje miei barbis, mês agnis, miei nonos, mês nonis, i miei fradis muarts a pene nassûts. E par ultins miei cusins, mês cusinis e tancj altris, ducj svuelâts in chel mont che par me inmò al reste un misteri.
E pierdût in maliconics ricuarts, morestâst di chê biele zornade, indulcide ancje dai cjants dai mierlis e di altris ucieluçs o provavi invidie par chês animis cence fevele, pal chel lôr mont seren, lizêr come la bave di chel aiarin che mi alçave un fregul i cjavei e a pene, a pene al moveve la ponte dai pins.
Beâts lôr che a an dismenteâts lis lôr cumieris, i lôr cjamps, lis bondancis e lis miseriis, I lôrs vêrs lambics cuant che a jerin vîfs.
Ducj là, puarets e bacans, sotans e sorestans, cuiets, cence bramis o pinsîrs di sorte: come il dì e la gnot, part di chê nature che no cognòs il prime e il dopo, il vuê e nancje il doman, dutun cun ce che al vîf tal eterni.
di Nello Malisano
#376

6 comments On Là che il sium al cjape pît

Leave a reply:

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Pît di pagjine dal sît