E jere za la tierce dì che e passave sentade tal mieç dal garage, ferme a cjalâlu.No rivave a decidisi.
Chel tandem ros e blanc ju veve puartâts pardut: lui devant e jê daûr che e cjalave il movisi de sô schene… e la fadie dal pedalâ si sfantave intun moment. Une sincronie perfete, forsit par chel al jere cussì dificil sielzi.
Cun dut il rest al jere stât facil, lui i siei libris, cd e dvd ju veve za metûts di bande e marcâts cul so non. Fintremai dividisi lis çavatis al jere stât facil: jê e veve tignude chê di çampe… si capìs! Ma cun chel tandem no saveve pardabon ce fâ: tignîsi la part devant, dulà che no veve mai podût sentâsi, o chê daûr? La sielte e jere grivie.
Di bot e sclop però dut si jere sclarît “Cemût aio fat a pierdi tant timp?” si domandave cu la flex za piade in man. Si sarès tignude la metât devant parcè che si sa, tal tandem come te vite, e je simpri la femine che e decît la strade, ancje se no je jê a vuidâ.
Doman e varès clamât un fatorin par fâi recapitâ la sô metât.
di Eowin
#69
#69
