– Lassaitlu stâ! Fedêi, judaitmi!
– Tasêt, predi: vô, tes vuestris bielis citâts, no savês nuie di ce che o vin di scombati, nol è scrit nuie tai vuestris biei libris. O sês pene rivât, ma se o restarais ca sù di nô par cualchi an o ‘ndi varès provis fin vonde.
– O sês lâts fûr di sintiment! Cumò vonde, finîtle in non di Diu, cui us daial il podê di menaçâ un dai siei fîs?
Il predi al cjapà il frut tal braç e si invià corint bande il paîs.
– Se al è fi di Diu no sai, ma di sigûr nol è fi di umigns. Al è un di lôr, al è un salvan. Vualtris doi, fermaitlu.
Doi omenats, a chel ordin dal merìe, a brincarin il predi e i gjavarin des mans il frut trimant.
– Un puar vuarfin. Selerâts, nemîs di Crist!
Si butà in zenoglons e al tacâ a preâ.
– Sì, predi, un vuarfin. Saial dîmi cemût che a son muarts so pari e sô mari? A si son distudâts planc a planc tant che lumins, cun dut che a vevin nemâi e cjamps e a no pativin la fan. Nissune malatie, no vevin bugnons ni segnâi di altre fate, a si sintivin dome stracs. Stracs e avilîts, e ju àn cjatâts tal flum, inneâts, e lis bestiis sparniçadis cence vuide. Ducj si lu sa che i salvans a mudin i lôr fîs cui nestris, te scune, la gnot.
– Cheste matetât e scuen finî daurman. Jacum, al è to nevôt, dîs alc.
– Chel li nol è gno nevôt, don. Lu vês dit propit vô che al à imparât a lei di bessôl e al capìs di latin come se al fos lât in ‘siminari. Al à i voi spirtâts dai salvans e al cjale fis, cun asse. Ancje cumò, lu viodêso, al è cui voi fissâts tal cîl e nol dîs peraule.
– Ma al è un frut cussì inteligjent, cussì bon, al è simpri cun me in glesie di cuant che a son muarts i siei gjenitôrs. Lassaitlu in pâs, volarà dî che lu mandarìn a studiâ, i scrivarai al vescul e i cjatarìn un puest lontan di ca. Par plasê, fradis!
– Masse tart. Chest no nus scjampe. Copilu!
Un dai omenats al tirà fûr un curtìs e lu impirà tra lis cuestis.
– Aaaaaahhhhh.
Al jere stât l’om a berlâ, cuant che un licuit latisin al jere spissulât pardut de feride. Il braç dal om al cisave dulà che il sanc forest lu veve tocjât. I mancjarin lis gjambis. Il licuit, come aghe cjalde, i brusave la cjar e i voi colantji intor. Il frut al cjalave scaturît, sameave che lui, plui di ducj, si des di maravee.
Dai arbui dulintor, a colp, une fumate penze faliscjade di arint e cuvierç dut. La tiere e trime e di dongje al rive sunôr di sivilots.
E prime che la fumate si sfanti, lassantsi daûr dome davoi e confusion, centenârs di vôs, intune, a disin:
Nô o sin antîcs, sin fîs da la mont
nô o jerin ca za prime di vô
di prin che a scomençassis a slambrâ la foreste
cui vuestris filârs e a sburtânus lontan
e ca nô o sarìn ancje dopo di vô
di Pablo Gortan
#393
2 comments On Rineât
Biele Xabier, a le ai lete trê voltis prin di capîle dal dut. Masse fûr dal timp pe nestre mentalitât cence plui fantasie. Une paronance de marilenghe di rimirâ. Bepi
Gracie dal coment Bepi.
Par me e altris de mê etât, magari cussì no, il furlan al è marilenghe ma fin a un ciert nivel (tancj viaçs si cjatìn, a metât dal discors, a dî "sì, il coso li, l'afâr, ce si clamial?" e a chel pont si finìs la frase par talian, par mancjance de peraule juste), e alore la paronance si le scuen lâ a cirî tai libris.
Ma a pensâi parsore un moment, par talian al è compagn, par scrivi al covente simpri alc di plui che par cjacarâ. Sperìn ben alore
Mandi
Xabier