La arcje tal camarin

 

De puarte dal camarin al salte fûr un cjan, rabiôs, che al cor vie. 
Dopo di lui une vacje, che e rumie, e subit daûr un cenglâr. 
No si capìs cemût che a podin stâ tantis bestiis in cheste cantinute.
Ploie, ploie, ploie e inmò ploie.
E mi è vignude voie di là a cirî lis bestiis che o ai molât e mi son scjampadis vie.
O a contât lis sabidis e lis domeniis di ploie e no soi saltât fûr, per che o vevi finît i dêts. E cuant che dilunc la setemane i umans i tegnin a fâti savê che a àn inventât chê usance demoniache che si clame lavôr, e cun di plui, vuarps e cjastrons, a àn pensât ben di dâi a cheste usance une regolaritât fate di setemanis e dîs e oris, pluitost che di lassâle cori daûr al timp e al so bonstâ: plovial? si lavore! Soreli? Vie, ator pai cjamps e pai prâts fin a copâ il flât.
Dopo e je la volte di un gjat, dopo di un purcit, e a cjalâ ben i purcits a son doi, o forsit trê. 
Framieç al è passât un animâl, no si è capît ben ce che al jere. E simpri di chel camarin ve li, saltâ fûr parfin un camêl.
Ma invezit dome ploie, ploie e inmò plui ploie.
E mi decît a no sei sotan, une volte tant, e dâi cuintri, almancul vuê, e alore o cjapi sù l’armadure dal vuerîr de aghe. Stivâi, tant par scomençâ, robâts ae memorie di cuant che o jeri frut o scuasi e o lavi a pes. Une tute che e coventarès par la su la nêf, ma poben, intal pantan dal arât e larà ben compagn e no mi bagnarai lis mudantis, e po dopo barete, che nissun me peti, e ombrene, di chês grandis, robade intune curiere a di cualchidun che al veve mancul cjâf di me. E vie, ator pes braidis.
E dopo une bestie, ancje cheste imprecisade, ve che e je la volte di une bilite, e di une vipare, e di çus. Subit daûr al tocje a di un cjaval, e forsit trê o ancje cuatri mus. E par che no si fasedi un tuart al grant e al piçul, ve che sù di chês scjalis a vegnin ancje un elefant e une budiese. 
E cif, e ciaf, e cif, e ciaf.
Che la robe piês de ploie no je la ploie, ma la aghe, che e jemple, e messede, e sglonfe, e innee, e cope, e fraidìs, e insome, e cif e ciaf, lis talpis a sprofont, di no rivâ a tirâsi fûr, e mi cjali ator, e nol è vanzât nancje un rivâl, ni un roiuç, di podê viodi cheste aghe color diaree cori vie. E alore vele chi, che e tire sot la jerbe, e po dopo e cor su la strade che no sai se o vevi miôr a vignî fûr in canoe, nol fos altri che cun dut che arât e arât e arât, no sai mica se si navighe parsore des cumieris.
E se aromai nol è di ce mareveâsi, al vâl ben visâ che framieç di altris cjans e vacjis e purcits, son stadis viodudis razis, gjalinis, crots e parfin un mostri!
E insome, o torni cjase plui ledrôs di prime, e no sai ben dulâ che a son ducj i nemâi che o tirât dongje e parât vie di un pâr di dîs inca, di cuant che la aghe mi à jemplade la cantine e a ogni butilie di colezion che o scuegn butâ in bande o che la etichete e je scjampade vie come une fuee d’Unvier. Miôr lassâ stâ e tornâ a vore…
O cjapi in man un Trebian di Abruç cu la etichete sbregate, e mi scjampe un porco…
O cjapi in man un Frascati cu la butilie crevade, e mi scjampe vie une altre vacje…
O cjapi in man un Cabernet che no si viôt nancje ce che al è e mi scjampe un cjan…
Jenfri un dan e chel altri, rivi dome a pensâ che a fuarce di ploie, e devi jessi une arcje, parcade di cualchi bande, chi dongje.
di Rafaêl Serafin
#337

note: nissune butilie di vin e je stade ofindude o maltratade par scrivi cheste conte.

6 comments On La arcje tal camarin

Leave a Reply to Anonimo Cancel Reply

Your email address will not be published.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Pît di pagjine dal sît